Jenny Li is een gepassioneerde Techniekdocent, docent Nederlands, rekenen en burgerschap op een mbo-school en is daarnaast ook nog werkzaam op de steiger als schilder; deze combinatie maakt dat ze door het leven gaat als hybride docent. Ze schrijft vooral over haar ervaringen in het onderwijs en in de bouw. Dit is haar vierde column.
“Niemand gaat de deur uit voordat dat snoep in de prullenbak ligt.”
Er wordt lacherig gedaan. De hele les komen ze erop terug. “Nou juf, we komen zo zeker te laat bij praktijk, want we zitten hier nog wel even.” En: “Al heb ik mijn reflectie af, dan nog zit ik hier straks twee weken.”
Niemand van hen is maar enigszins van plan op te staan, het snoep op te rapen en het in de prullenbak te gooien.
Bij binnenkomst hadden ze hartjessnoep bij zich, gekregen van de kantinemevrouw. Ik had die pot al zien staan sinds Valentijnsdag. Toen ik iemand zijn plek aanwees, waar zijn schrift deze week lag, zagen sommigen blijkbaar kans om elkaar te bekogelen met snoep.
Ik begin er tijdens de les zelf ook grapjes over te maken. “Nou jongens, als we hier dan toch langer zitten, dan kan ik net zo goed de opdracht van de volgende les alvast geven.” En ik start rustig met uitdelen. “Gezellig hoor, iedereen zo hard aan het werk. Kunnen we zo lekker nog even doorgaan.” “Gooi alsjeblieft wat meer snoep, ik krijg nu wel veel huiswerk erdoorheen.” Ik word steeds enthousiaster.
Halverwege de les begint iemand voorzichtig het snoep van onder zijn tafel richting het gangpad te schoppen.
Er wordt nog steeds lacherig gereageerd, maar de sfeer is al aan het omslaan. Zachtjes, in zichzelf, is een ieder aan het inschatten hoe serieus ik het meen.
Dan, wanneer het lesuur voorbij is en ik hun schriften verzamel, staat er eentje op en loopt al richting de deur.
Ik kijk hem met een blik aan en hij beweegt zich weer weg van de deur. Dan volgen er wat onderlinge blikken en een ander schopt een half hartje zachtjes in de hoek van de prullenbak. Weer een ander volgt en schopt het hartje uit het gangpad naar de prullenbak. Dan zeg ik: “Bedankt jongens, dit is al een stap in de goede richting.” Ik zie iemand bukken, en een hartje in de prullenbak gooien. Dan gooit een ander het halve hartje in prullenbak. Ik bedank ze beiden namens de schoonmaaksters, “want die vrouwen komen altijd als wij al lekker naar huis zijn en zij moeten dan nog allemaal aan het werk.”
Vervolgens gooi ik de deur open, glimlach en terwijl ze door de deur naar buiten lopen bedank ik de twee vriendelijk voor het weggooien. Ze weten dat ik het wist en ik weet dat zij dat weten. Ik glimlach nog een keer. Het moeilijke moment van de les is voorbij. Ze glimlachen terug, dankbaar en trots dat ze net de juf hebben geholpen.
“Niet meer doen he!” Schreeuw ik ze quasi streng achterna. “Fijne vakantie juf! Lekker een week geen school!” En weg zijn ze.
Het ging maar om 1,5 hartje, maar die stonden symbool voor zoveel meer. Ergens twijfelde ik om ze zelf maar op te rapen.
“Ja juf, ik heb het niet gedaan, dus ik ga echt niets oprapen.” “Nou jongens, ik heb het ook niet gedaan, dus jullie snappen wel dat ik het ook niet ga oprapen.” Weer stil.
Soms moet je kiezen waar je je druk om maakt. Ik trek de deur dicht van het lokaal. Vandaag heb ik goed gekozen.
-----------
Team Bouw en Wonen | Nienke Steensma en Coen Bosma
Techniek College Rotterdam