Staatssecretarissen Dekker (Onderwijs) en Van Rijn (Volksgezondheid) hebben in Utrecht een pact gesloten met de PO-Raad, de VO-raad, het ministerie van Veiligheid en Justitie en de Vereniging van Nederlandse Gemeenten om het aantal thuiszitters omlaag te brengen. Ook heeft Dekker voormalig Kinderombudsman Marc Dullaert aangesteld om de afspraken uit dit Pact aan te jagen.
Doel is dat er in 2020 geen enkel kind langer dan drie maanden thuiszit zonder een passend aanbod. Afgelopen jaar zaten circa 10.000 kinderen voor korte of lange tijd thuis. ‘Dat aantal moet omlaag. Elk kind heeft recht op onderwijs’, vindt Dekker.
De nieuwe afspraken geven een impuls aan de regio’s om het aantal thuiszitters terug te dringen. Dekker: ‘Met dit pact vullen we een aantal leemtes in de afspraken. Het zorgt voor een sluitende aanpak, zodat kinderen en hun ouders niet meer van het kastje naar de muur gestuurd kunnen worden.’
Daarbij kan Dullaert de regio’s waar het minder goed gaat, stimuleren en aanspreken. ‘We zien op veel plaatsen dat er hard wordt gewerkt, bijvoorbeeld in Utrecht en Rotterdam. Tegelijkertijd blijven er regio’s achter, terwijl juist zíj het verschil kunnen maken voor veel leerlingen’, zegt Dekker. ‘Heldere, regionale afspraken kunnen de toekomst van een kind maken of breken. Het is goed dat Dullaert zich daar nu hard voor gaat maken.’
Een van de partijen die een handtekening onder de overeenkomst zette is IVIO@school. Sjoerd Veltman directeur IVIO@School: ‘Meer dan ooit doet dit pact een beroep op alle betrokken partijen om samen te werken en het kind centraal te stellen. In veel gevallen betekent dit maatwerk, waarbij het noodzakelijk is dat scholen de ruimte krijgen om dit in individuele gevallen voor leerlingen te organiseren. Ook als het onderwijs tijdelijk niet binnen de muren van de school plaats kan vinden.
IVIO@School was uitgenodigd om op de thuiszitterstop deel te nemen aan de discussietafels over maatwerk en preventie. Opvalt dat de vragen m.b.t. maatwerk zeer divers zijn en kader overstijgend. Met name als het om een combinatie van zorg en onderwijs gaat. Daarnaast bestaat ook de wens bij leerlingen om maatwerk toch zo ‘gewoon mogelijk’ te organiseren.’