,,De Hekla werkt weer". De kranten brachten het nieuws met grote koppen. Bij dit enkele bericht bleef het echter. De Hekla, de IJslandse vulkaan, had een grote hoeveelheid lava uitgestoten, maar er waren geen steden bij verwoest, geen bijzondere ongelukken gebeurd, zodat er niet meer over werd geschreven. Dit was reeds in Maart 1947. Maar nog houdt de lavastroom aan, nog werkt de Hekla. Een half jaar na de uitbarsting had de lavastroom, gerekend vanaf de top van de Hekla, een afstand van 10 km afgelegd. De berg wordt voortdurend bewaakt, want men houdt er ernstig rekening mee, dat de uitbarsting grotere vormen kan aannemen waardoor de mensen worden bedreigd. In onze herinnering leven de verhalen op van dit soort natuurrampen, waarbij hele steden ten onder gingen. In onze verbeelding zien we mensen op de vlucht, beladen met het weinige aan kleding en huisraad dat ze hebben kunnen meenemen. Maar de ergste verhalen en de zwaarste rampen ten spijt, vestigen de mensen zich toch steeds weer in de omgeving van de „vuurspuwende bergen". De vruchtbaarheid van de grond trekt hen aan en wie er geboren is, wil terug naar deze plaats en trotseert de gevaren die er aan verbonden zijn. Uitbarstingen vinden vrijwel altijd met lange tussenpozen plaats. De vreedzame rookpluim die uit vele vul-kanen opstijgt schrikt de mensen niet af en zo ligt de berg daar als een gruwelijk monster, dat zich jaren lang stilhoudt om dan met een enkele slag van zijn lange vangarmen velen ten ondergang te brengen.
Van de Hekla is minder bekend dan van talrijke andere vulkanen. De oorzaak is voornamelijk dat de berg gelegen is op IJsland, een gebied dat niet dicht bevolkt is en te veel buiten het centrum van de handelswereld ligt om reizigers aan te trekken. Zij, die IJsland bezochten, kwamen onder de bekoring van dit mooie landschap, van de machtige bergketen die hoog boven de zeespiegel uitsteekt. De rust die daar sedert 1913, de laitste uitbarsting van de Hekla, heerste, is weer verstoord.
Inhoudsopgave