Eeuwen en eeuwen geleden schonken de goden de mensheid een gift, die voor millioenen mensen van onschatbare waarde zou blijken te zijn. Uit het graf van een godendochter, zo vertelt een Javaanse legende, groeide een nieuw gewas en de goden gaven raadgevingen over de aanplant, de verzorging en de oogst. Thans is het tijdstip aangebroken, dat het Nederlandse volk in bescheiden mate genieten kan van deze gift der goden: er is voor alle bevolkingsgroepen een rijstbon aangewezen en de distributie zal al aan de gang zijn wanneer deze A-0 verschijnt. Een goede bekende keert terug op de Hollandse dis, een product, waarvan we in Nederland nog slechts een vage herinnering hebben van acht jaar geleden.
Voor hen die als militair of burger na de oorlog naar Indonesie gingen, had de hernieuwde kennismaking ongetwijfeld reeds eerdef plaats. Voor de meesten betekende de tropiscbe voeding een prettige afwisseling met de vaak eenzijdige voeding van de laatste jaren in Europa. De belangrijkste nieu-wigheid was wel de vervanging van aardappels bij het middagmaal door de rijst. Ook in normale tijden betekende de rijst in Holland meestal niet veel meer dan bijvoedsel, al kenden wij ook wel onze , jijstebrijdagen". In het grootste deel van Indonesie is de toestand geheel anders; daar is ,,nasi" het voedsel van alledag bij een zeer groot deel van de bevolking en voor alle maaltijden. Voor de Euro-peanen gold dit vroeger in sterke mate, maar in de laatste tijd drong zich meer en meer de Europese voeding, brood en aardappelen, op de voorgrond. In ieder hotel had men voor de oorlog bij de lunch de keuze tussen „makanan blanda" (aardappelen, vlees en groente) en ,,makanan djiwa" (rijsttafel). Het waren zeker niet alleen de oudgedienden, die op het laatste stemden en daarmede een trek van goedkeuring op het strakke ge/aat van de hotel-mandoer opriepen; ook bij de jongeren en vooral bij de toeristen genoot de rijsttafel waar-dering en niet ten onrechte.
Zoals een zwaluw nog geen lente betekent, zo staat een enkele rijstbon voor de bewoners van ons /age land nog niet gelijk met een rijstebrijberg. Misschien dat juist daarom de waarde van deze gift der goden beter wordt beseft en in elk geval zullen de gedachten van veel Nederlanders bij het verorberen van hun rijsthapje uitgaan naar familieleden of vrienden in de Overzeese Gebieden, die hun keus kunnen maken uit een min of meer voorziene rijsttafel. Mogen we u daarom in gedachten aan een rijsttafel nodigen en samen een reis maken naar het land van de rijst 7
Inhoudsopgave