Wie dezer dagen door de Wieringermeer trekt, door de wijde polder waar de oorlogsschade nog slechts ten dele is hersteld, kan op een van de verlaten, rechte wegen een vreemd tafereeltje'aanschouwen. Aan de kant van de weg staat een jeep met een Wag. Bij de jeep, in het veld, zijn een paar mannen bezig met een soort buisleiding die in de grond steekt. Gas? Waterleiding? Een paar nieuwsgierige paarden willen er ook het hunne van hebben en staan zo dicht bij de arbeiders, als hun gevoel voor veiligheid dat gedoogt. Dan trekken de mannen zich terug. Een paar minuten verlopen en plotseling schiet met een doffe klap uit de buis een modderwolk een tiental meters omhoog. De paarden steigeren, keren zich om op de achterbenen en draven het veld in.
Een paar honderd meter verder op de weg staat nog een auto. De rode motorkap en het stuurhuis zijn die van een grote vrachtwagen, maar op het chassis staat een merkwaardig metalen huisje. „Lucky Seven" heet de auto, zo genoemd naar de zeven mensen die dag in dag uit, in weer en wind (toen we hen opzochten hebben we dat aan den lijveervarenljer op uit trekken met hun vreemde karavaan. Kijken we eens in de wagen, dan zien we iets dat gelijkt op de controle-kamer van een radiozender. Knoppen en meters in een aantal om er, voor een niet-ingewijde, duizelig van te worden. Lange kabels verbinden de „meetwagen" met de „schiet-jeep". En aan andere kabels zijn, als aan een geweldig snoer, zware voorwerpen geregen, waaraan van buiten niet meer te zien is dan aan een groentenblik zonder etiket. Zestien van zulke blikken zitten er op een rij, op onderlinge afstand van twintig meter en twee van zulke snoeren worden, precies in een rechte lijn achter elkaar, ten weerszijden van de meetwagen gelegd, in ondiepe kuiltjes langs de berm van de weg.
Inhoudsopgave