Geheimschriften! Waaraan denkt men al niet bij het horen van dit woord. Spionnage en contra-spionnage, legerorders, geheime zendstations, geheime correspondence tussen de grote mogendheden en hun gezantschappen in den vreemde. Berichten waarin over het wel en wee van gehele volkeren beschikt wordt. Inderdaad hiervoor wordt gebruik gemaakt van geheimschriften en codes. Maar dat is niet alles. Zeer vele particuliere instellingen als banken en grote handels-firma's zijn evenmin gesteld op pottenkijkers en beunhazen als relaties in alle delen van de wereld.hun inlichtingen en ,,tips" sturen en maken dan eveneens graag gebruik van een voor oningewijden onleesbare ,,code". En zelfs wordt dit middel somtijds niet versmaad door de journalist die zijn blad op veilige wijze een primeur wil doen toekomen.
Het grote proces tegen de bedrijvers van het z.g. „England-Spiel" heeft dit onderwerp weer eens in het middelpunt van de belangstelling geplaatst. De grote massa weet van dit alles niet veel. Ze kent het woord geheimschrift en weet vagelijk welke instellingen er gebruik van maken. Ze heeft misschien wel eens gehoord of gelezen, en dit laatste dan liefst nog in een of andere sen-sationele detective-roman van lieden met een uitzonderlijke begaafdheid om een geheimschrift te doorgronden, als hun een mededeling van de ,,tegenpartij" in handen gevallen is. Maar hoe een geheimschrift werkt, en hoe zo een puzzelende ontcijferaar zijn lang niet eenvoudige arbeid aanvangt en tot een goed einde voert, daarvan weet men niets. Begrijpelijk. De instantie die van een geheimschrift gebruik maakt, heeft uit de aard. der zaak geen aanleiding zijn werkwijze tot gemeengoed van iedereen te maken en de ontcijferaar laat al evenmin iets van zijn activiteit merken om de tegenpartij niet te verontrusten, die natuurlijk dadelijk van code zou veranderen als ze zou merken dat het zo zorgvuldig bewaarde geheim was uitgelekt.
Inhoudsopgave