Allen kennen we het wonderlijke volk, de zigeuners. We zien ze langs de wegen trekken in hun woonwagens. Soms slaan ze ergens een rommelig kamp op, waar mannen, vrouwen en kinderen, ge-kleed in lompen, een primitief bestaan leiden. Graag geziene gasten zijn ze zeiden; in sommige dorpen klinkt vaak de waarschuwing: pas op, de zigeuners zijn in aantocht.
Dikwijls worden ze door veldwachters verjaagd en dan verdwijnen ze weer even snel als ze gekomen zijn, om elders langs een bosrand of op een stuk weide hun tenten op te slaan.
Nog steeds hebben ze zich in onze moderne samenleving weten staande te houden, deze afstammelingen van een ras zonder naam, die als zwervers zonder bestemming rondtrekken, levend van de hand in de tand. Hun huis is de wereld. Ze kennen geen vaderland, ze hebben geen geschiedenis, ze leiden hun nomadenleven als vreem-delingen temidden van allerlei volken, waarmee ze meestal slechts weinig contact hebben en waarin ze nimmer opgaan.
Een enkele maal komt het vreemde zwerversvolk wat meer in de belangstelling. Nog onlangs vertelden de kranten hoe grote groepen zigeuners kampeerden bij een Stockholms ziekenhuis, waarin een 52-jarige zigeuncr,,vorstin" was opgenomen. Politie moest er aan te pas komen, om de stroom van ,,verwanten" die hun stervende vorstin wilden bezoeken, wat in te dammen. Ook horen we soms van grote congressen, van verkiezingen van zigeunerkoningen of van luisterrijke bruiloften.
Maar die schaarse berichten geven ons slechts een heel vaag en bovendien vaak onjuist beeld van het woonwagenvolk. Nee, werkelijk kennen doen we ze niet, en juist daarom loont het de moeite korte tijd in gedachten met de zigeuners op stap te gaan, ook al zullen we zien, dat de nadere kennismaking niet altijd eenvoudig is.
Inhoudsopgave