et was reeds zes uur in de morgen toen het ons met het oog op de aardbevingen raadzaam leek, de stad te verlaten. Een menigte mensen volgde ons. De wagens, die men had meegenomen, werden op het open veld heen en weer geworpen, zelfs als men ze met stenen trachtte vast te zetten. De zee scheen zich terug te trekken, vele zeedieren lagen op het strand. Aan de andere kant harstte een zwarte wolk, waaruit slangen van vuur naar alle kanten flitsten, groter dan bliksemstralen. Spoedig daarop werden de zee en het land in een zwarte wolk gehuld. Er begon as tevallen; een dikke walm trok over het land in onze richting. Het werd donker. Het was niet het donker van een bewolkte hemel, maar dat van een gesloten vertrek, waar men alle lichten uitdooft. Vrouwen, mannen en kinderen riepen, schreeuwden, jammerden. Steeds meer as viel.
Aldus schreef in 79 na Chr. de Romeinse geschiedschrijver en journalist Plinius. Deze maand is het 200 jaar geleden dat men begon met de opgravingen van de door as en lava-gesteenten bedolven stad Pompeji, bij de Vesuvius, waarvan Plinius de uitbarsting beschrijft. Om meer dan een reden is het interessant de geschiedenis van deze opgravingen na te gaan. Zij kunnen ons zelfs helpen om de geschiedenis van Italie te leren kennen, waaraan in de afgelopen week zoveel bewogen blad-zijden zijn toegevoegd.
De historici proberen uit vondsten in de bodem de geschiedenis van de bewoners van onze aardbol te reconstrueren.
Inhoudsopgave