,,Toch een beetje eigenaardig," zei het mannetje op de tram, ,,dat ze zo'n Jong meisje ridder maken. Ik denk bij ridders aan zware harnassen en vechten op paarden en zo . . ."
Inderdaad, van het standpunt van dat mannetje uit geredeneerd (maar dat is een verkeerd standpunt!) is het wat vreemd, in gedachten de slanke en charmante prinses Margaret Rose met gevelde lans in een tournooi te zien deelnemen. En de oud-rose zijde van haar japon past ongetwijfeld beter bij haar verschijning, dan een blinkend geschuurd slalen harnas of een malienkolder. Het mannetje op de tram sprak natuurlijk over het Grootkruis Nederlandse Leeuw, dat de Koningin aan haar jeugdige Engelse gast had verleend tijdens de lunch die op de inhuldigingsplechtigheid volgde. Hij gaf met zijn opmerking er echter blijk van, dat hij de strekking van de Orde van de Nederlandse Leeuw niet helemaal begreep. Het is een ridderorde, in zoverre had hij gelijk, maar met de midde/eeuwse ridders staat deze slechts in zeer verwijderd verband. Wat de orde dan wel is I Dat is een van de onderwerpen, die wij nu juist in deze A-0 zullen bespreken.
Ook aan professor Kranenburg, de voorzitter van de Eerste Kamer is dezelfde onderscheiding verleend. Maar meer nog dan dit alles trof ieder het gebaar, dat Koningin Juliana als eerste regeringsdaad aan haar Moeder het Ridderkruis 1e klasse van de Militaire Willemsorde toekende: voor moed, beleid en trouw. Zelf droeg de jonge Koningin bij haar inhu/diging het lint van het Grootmeester-schap van die orde. Dat is onverbrekelijk met de kroon verbonden. Talrijk waren de andere binnen- en buitenlandse onderscheidingen en ordetekenen die men tijdens de feesten in de hoofdstad zag dragen en omdat er weinig land-genoten zijn die ogenschijnlijk zo huiverig zijn voor uiterlijk vertoon als juist de Amsterdammers, waren ook talrijk de opmerkingen die gemaakt werden in het publiek, dat allerwegen — in zijn hart verzot op dat vertoon — was samen-gestroomd.
,,Zijn borst lijkt wel een bollenveld" was wel een van de bloemrijkste — zij het dan ook oneerbiedige — opmerkingen die we hoorden en het bleek, dat de jonge-man die dit zei al dat dragen van ,,lintjes" zag als een uiting van persoonlijke ijdelheid. Hij droeg een geel-gestreepte korenblauwe das en in zijn zakje stak een ,,/efdoekje" met groen en rood, zodat hij eerder aan Midden Afrika dan aan Hillegom en Lisse deed denken, maar ja, dat zag hij zelf maar een enkele keer per dag in de Spiegel. . .
Niemand zal ontkennen, dat er onder de dragers van ridderorden ijdele mensen voorkomen en dat sommigen van hen zich belachelijk aanstellen. Denk eens aan de dikke Herman Goering, die onder andere het kruis van verdienste van het Bureau voor Non-ferro-metalen moet hebben bezeten.
Veel meer dan Prinses A of voorzitter B is het echter dikwijls de groep die zij vertegenwoordigen, welke geeerd wordt in hun persoon. Men kan niet elke inwoner van een land of elk lid van een bond, die wij als Nederlanders gezamen/ijk onze erkentelijkheid willen betuigen, een stoffelijk blijk daarvan sturen. Men doet dat symbolisch, in de vorm van een ridderorde voor de voornaamste figuren.
Inhoudsopgave