Het is vroeg in de avond, de keuken hangt nog vol blauwe walm en de lucht van oliebollen dringt tot ons door. De jonge kinderen gaan naar bed, de wat oudere mogen deze avond eens heel lang opblijven: het is Oudejaars-avond. Met zijn gewone gang draait onze aardbol door het luchtruim. Hier leven millioenen mensen in een stad bijeen, daar vaart een klein schip op de grote Oceaan met een bemanning van niet meer dan veertig koppen. Al die mensen roepen gebeurtenissen in hun herinnering terug. De zeeman denkt aan het laatste afscheid van zijn vrouw en kinderen, de student aan zijn examen, de potitieagent die op dit uur nog surveilleert vraagt zich af of het hem, zoals verleden jaar, weer gelukt een inbreker te knippen, die een verlaten woning plundert en de inbreker in zijn eel ruikt de geur van de sigaret die hij rookte vlak voor zijn laatste kraak. In het ziekenhuis is het stiller dan ooit; wanneer zouden ze weer thuis zijn, de man die een operatie moest ondergaan, hij die door een auto-ongeluk werd getroffen, de oude vrouw die van de trap viel . . . . ? De minister zit achter een glas Franse wijn, praat met zijn huisgenoten over deviezen en vergeet natuurlijk de Willem Barendsz niet, die dit jaar zoveel ton (hoeveel was het ook weer ?) traan en zoveel stof tot praten bracht. Mevrouw heeft haar nieuwe japon aan, met lange rok, niet te lang, juist het aantal voorgeschreven centimeters boven de grond.
Inhoudsopgave