Elke docent staat iedere dag met de voeten in de praktijk, soms in een beroepsomgeving, soms voor de klas maar altijd in een persoonsvormende omgeving. Als het gaat om school niet zelden vijf of zes keer per dag met een andere groep leerlingen. Een opgave die respect afdwingt. Natuurlijk valt er altijd wel iets te er verbeteren en natuurlijke hebben nieuwe bewindslieden en hun ambtenaren en daarmee de kennis- en andere instituten tal van ideeën en plannen. Maar het zou de beleidsmakers sieren om zichzelf voor een tijd weg te cijferen en terughoudend te zijn in beleid maken. Beoefen eens een tijdje de kunst van terughoudendheid n beleidsvorming.
Ja, de drang is eigen ideeën te willen uitwerken. Men ziet hoe het onderwijs kan profiteren van de komst van een nieuwe ploeg, met frisse ideeën, alle goede voornemens, liefde voor het vak, interesse in de leerling en docent en het belang voor ogen van de Nederlandse economie en de plaats van het land op de internationale onderwijsschaal. Een verkiezingscampagne zonder al die frisheid kan kennelijk niet gevoerd worden. Geen politieke kandidaat zal de kiezer willen vertellen: als wij aan het roer komen, gaan wij een jaar niet teveel doen, wij zullen zeer terughoudend zijn om nieuwe richtingen in te slaan.
Zou dat niet juist verfrissend zijn? Eens een jaar trachten zichzelf te beperken en enkel ogen en oren de kost te geven? Op bezoek en waar mogelijk in de leer te gaan bij de professionals en hun leerlingen, de aankomende generatie vakbekwame beroepslieden? De in recente jaren ingevoerde maatregelen eerst eens hun werk laten doen. Eerst eens goed kijken wat werkt en wat niet? De sector op adem laten komen? Jezelf als nieuwe politieke leiding kunnen heen tillen over de drang eigen standbeelden op te richten? De 'werkvloer' een tijd ontlasten van de druk van Den Haag en verwante lagen? Scholen aan zichzelf en de praktijk overlaten, docenten de ruimte laten met leerlingen en markt- en sectorcontacten vorm en inhoud te geven aan het onderwijzen en leren?
Terughoudendheid betrachten is niet voor niets een kunst. Het betekent kunnen ‘laten’, de eigen drang en die van de omgeving kunnen weerstaan, oog hebben voor wat er gaande is, kunnen luisteren naar de signalen en wensen uit de sector en daar werkelijk voorrang aan geven. Niet ‘ik’ de partij maar zij, de sector. Zouden de vele tienduizenden docenten en hun managers samen niet over voldoende wijsheid beschikken hun weg te vinden? Wordt het niet hoog tijd dat ze dat vertrouwen krijgen?