In statistieken over voortijdig schoolverlaten of jeugdwerkloosheid zie je ze niet terug. Want ja: ze hebben een startkwalificatie, ze vinden werk. Maar toch belanden ze tussen wal en schip. ‘Een vergeten groep’, noemde het Sociaal en Cultuur Planbureau de categorie autochtone jongeren met lager opgeleide ouders, zo’n 200 duizend in getal.
Promovenda Talitha Stam gebruikt liever het adjectief ‘onzichtbaar’ voor de witte, lageropgeleide meisjes op de grens van volwassenheid die zij volgde tijdens haar promotieonderzoek. ‘Ik wilde laten zien hoe het écht met hen gaat.’
'We moeten niet blindstaren op startkwalificatie MBO2'
Stam verdedigde onlangs haar proefschrift Wat een meisje wil. Een etnografische studie naar de beroepsaspiraties van ‘witte’ Nederlandse meisjes op multi-etnische vmbo- en mbo-scholen aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Hierin beschrijft ze hoe de meisjes hun weg vinden van het vmbo naar het mbo. Daar eindigen ze veelal met een diploma op mbo 2-niveau, dat enkel op papier een startkwalificatie voor een financieel onafhankelijk werkend bestaan blijkt.
Stam: ‘Ze gaan enthousiast van start en willen later graag een leuke baan vinden. Als kraamverzorgster bijvoorbeeld, of in het basisonderwijs of het ziekenhuis werken. Geen onrealistische verlangens. Maar dan komen ze erachter dat je daar een opleiding op mbo 3 of -4 niveau voor nodig hebt, en dat dat voor hen niet haalbaar is.’
Lees het hele interview met Talitha Stam op , klik hier