Lillian Gish had het nagenoeg perfecte, porseleinachtige, dromerige en emotieloze gelaat dat in de eerste jaren van de filmindustrie, aan het begin van de vorige eeuw, in geluidsarme rolprenten zo geliefd was. Ze was bevriend met Mary Pickford en kreeg van de beroemde producer D.W. Griffith een contract. Net als haar zus Dorothy. Ze werd een silent moviestar. Ze stond bekend om haar oneindig geduld en haar expressieve kracht om emoties uit te beelden en te verhullen. Ook na de intrede van de geluidsfilm bleef ze acteren en in 1971 won ze zelfs een Oscar, het begeerde beeldje dat Cedric Gibbons in 1927 ontwierp. Ze overleed in 1993, net geen 100 en zo ongeveer de laatste van haar generatie acteurs. Ze was een tijdgenoot van mijn grootvader. Hij werd in 1898 geboren en overleed op 97-jarige leeftijd. Zij zagen de eerste auto’s, het eerste vliegtuig en maakten de beide wereldoorlogen, de landing op de maan en de intrede van tv en computers mee. Maar waarom ik hier de naam van Lillian Gish noem, is vanwege een uitspraak die aan haar wordt toegeschreven. Door gezinsomstandigheden waren zij en haar zus al op jonge leeftijd vooral op zichzelf aangewezen. Ze leerde het leven the hard way. En haalde er wijze lessen uit. Fatsoen en vriendelijkheid maken het leven gemakkelijker dan slechte manieren en egoïsme. Op latere leeftijd werd haar geloof sterker in ‘iets’ dat ze niet kon vatten dan in dat wat zo begrijpelijk en te verklaren is. Ze stelde haar prioriteiten, zette zich in voor hetgeen ze zich ten doel had gesteld en genoot des te meer van het bereiken ervan na een weg met vallen en opstaan. Ergens in haar leven, op basis van de opgedane ervaring, kon ze zeggen: ‘A happy life is one spent in learning, earning, and yearning’. Voor mezelf heb ik ze in deze volgorde gezet: verlangen, leren en oogsten – yearning, learning, earning. En dat steeds weer opnieuw. Elke dag, in elke situatie.De woorden op zich zijn eeuwig en onvergankelijk. Mooi dat ze langs de weg van een silent moviestar in deze combinatie ons hebben bereikt.