In de jaren ’80 en ’90 vorige eeuw reisde ik als freelance schrijver geregeld naar Afrika en Azië, onder andere voor NGO’s. De tochten voerden mij o.m. naar Zaïre, Sri Lanka en Thailand. Het doel was bezoeken brengen aan en verslag uit brengen over gebieden en plaatsen waar met steun en geld vanuit Nederland projecten werden uitgevoerd. ‘Projecten’ dat wil zeggen, initiatieven om de levensomstandigheden helpen verbeteren van bewoners in slums en in de gevangenissen van Bangkok en in de vluchtelingenkampen aan de grens met Cambodja. En voor steun aan de opvang van weeskinderen in Pattaya. In de slums werd ik over planken bruggetjes en door smalle steegjes naar marktplaatsen en de kwartieren van de slachterijen geleid. In het vluchtelingenkamp Site I, een van de grootste aan de grens met Cambodja sprak ik bewoners en hulpverleners. Wat me in de herinnering blijft zijn niet zozeer de omstandigheden daar als wel de menselijke veerkracht en feit dat ik werd geconfronteerd met een andere kijk op begrippen als toekomst, ruimte, luxe en vrijheid. Deze reizen stemden tot diep nadenken over lotsbestemming, gelijkheid en ongelijkheid, rechtvaardigheid en onrechtvaardigheid. En over de werking en de kracht van de menselijke geest. Vanaf die tijd gebruik ik het woord ‘ik ben vrij’ niet meer in de context van tijd buiten mijn werk, weekend of vakantie. Het begrip is te waardevol, te kwetsbaar en te dierbaar om het onbezonnen te gebruiken. In Camp Site 1 realiseerde ik me welk grenzeloos geschenk het is te kunnen en mogen nadenken over de toekomst, over straks, over de avond, morgen, volgende week, volgend jaar. En hoe onbewust en lichtvaardig ik met dat geschenk omging. Een ontmoeting die me bewust maakte van hoe wezenlijk het is om los van alle toekomstplannen eerst en vooral de dag zelf, dit uur en dit ogenblik te prijzen was die met meester Keng. Onderwijzer in Bangkok. Toen ik hem ontmoette in een ouderenopvang in Pattaya was hij net enkele maanden daarvoor ontslagen uit een gevangenis waar hij 30 jaar had doorgebracht. In een ruimte met tientallen anderen, zonder daglicht. En onschuldig. Hij was bij een razzia opgepakt. Hij was op de verkeerde tijd en op de verkeerde plaats. Ik zie ons nog zitten, aan een ronde tafel in de enorme groene tuin van het ouderenhuis met een glaasje fris. Hij was lang, tanig en met een smal gezicht met kortgeknipt haar en een grote bril. Met zeer levendige ogen. Meester Keng had geen familie meer. En nee, hij koesterde geen wrok, die was in al die jaren weg geëbt. Toen ik hem vroeg wat hij nu, na al die jaren opsluiting, het meest waardevolle vond, verscheen er op zijn gezicht iets van een glimlach. Hij sprak op zachte toon en wees naar de hemel. ‘Licht, wolken, zon en regen’, zei de tolk. In dat ogenblik was er genoeg gezegd voor een heel leven.