Platform Profiel Actueel

Ben C.jpg

Gedreven door een diepe interesse en nieuwsgierigheid

12 nov 2018 | Column | Ben Claessens, hoofdredacteur

Mijn leven speelt zich af te midden van mensen – familie, collega’s, cursusgroepen, vrienden, kennissen, buren – en te midden van gebeurtenissen, dichtbij en ver weg. Dat is mijn wereld. Een dynamische wereld. Ik heb dagelijks diverse contacten en ontmoetingen en volg tal van gebeurtenissen. Ik word daarin gedreven door nieuwsgierigheid, door interesse. Het gaat vanzelf. En het is altijd zo geweest. Allesoverheersende vragen hierbij zijn – in wat voor wereld leef ik? Wat drijft mensen? Wat gebeurt er? Wat draag ik bij? Wat kan ik doen? En, klopt het wat ik doe? Het bestaan als een nooit eindigende ontdekkingsreis.

Beroepshalve, als hoofdredacteur van deze website, verdiep ik me in het beroepsonderwijs en daarmee per definitie in de hele samenleving, immers in zo’n 150 opleidingen worden studenten opgeleid voor alle sectoren van die samenleving. Niet alleen voor een vak maar ook als burger, levend en werkend in een democratische staatsvorm. Dagelijks ontvang ik hierover tal van mails, bijdragen, telefoontjes en uitnodigingen voor bijeenkomsten. Maar Nederland is geen eiland. Elke dag scan ik, los van een papieren krant die in de namiddag in de bus ligt, de websites van 6-7 kabelnieuwsnetwerken en kranten, Nederlandse, Britse en Amerikaanse. Ik ben geïnteresseerd in o.m. politiek, klimaat, innovatie, samenleving, cultuur en sport en niet per se in die volgorde.

Voor het buitenland gaat mijn interesse uit naar onder meer de spanningsvelden in de Amerikaanse politiek, tussen Democraten en Republikeinen en naar de invloed ervan op de bevolking die meer en meer polariseert. En waar de democratie, de vrije pers, de onafhankelijkheid van rechtspraak en veiligheidsdiensten en de politieke kwaliteit zelf op het spel staan door het stuur- en respectloos handelen van een autocratisch ingestelde president. Ik lees over de strijd in het Midden-Oosten met zijn eeuwenoud verleden – het heeft van jongsaf al mijn interesse, de strijd tussen volkeren. Op de (toen nog) lagere school al hield ik spreekbeurten over de 7-daagse oorlog met Mosje Dayan en Golda Meir in het Midden-Oosten en de geloofsspanningen in Ierland, de Ira en Sinn Fein. De humanitaire crises op tal van plaatsen in de wereld en de wijze waarop de VS en Europa reageren, hebben evenzeer mijn belangstelling.

Als jonge journalist werkte ik 4 jaar voor een Amerikaans maandblad als roving editor in de Benelux, maar ook reizen naar Australië en Sri Lanka behoorden er toe. Als freelancer reisde ik voor een ngo geregeld naar verschillende plekken in de wereld om er verslag te doen van de nood en de hulpprojecten.Een indrukwekkende ervaring was een bezoek aan het vluchtelingenkamp Site II op de grens van Thailand en Cambodja. En een verblijf van enige weken in het Zaire van dictator Mobotoe. Wat drijft mensen elkaar naar het leven te staan - met woorden en/of met daden. Ik denk dan aan deze kluit van rotsen, water, lucht en aarde waarop we leven, een bolletje die met een duizelingwekkende vaart door de oneindigheid van het heelal suist. Wat wint een mens erbij? We hebben het leven, wat is er meer?

Ik lees over de verstoring van het klimaat en wat dit mogelijk betekent voor nu en wat dit gaat betekenen voor de toekomstige generaties. De delta’s van Azië, het koraal bij Australië, de bosbranden in Californië, de hoge temperaturen in ons land. Bij Profiel publiceren we er geregeld over op onze website en in het vaktijdschrift, mede vanuit de samenwerking met Duurzaam mbo van oprichter Rob de Vrind van het ROC KWIC, immers, wat in de VS en met het klimaat gebeurt, gaat ook ons aan, is van invloed op de toekomst van de jonge generatie die nu in het beroepsonderwijs zit.  

Ten aanzien van dit beroepsonderwijs richten we ons bij ProfielActueel op het wel en wee van onze doelgroep - de docenten en het management. We schrijven over hun opleidingen, werk, projecten en ontwikkeling. We richten ons tevens op kwetsbare groepen onder de studenten, op de (prestatie)druk die docenten en studenten ondervinden en op het algehele politieke en overheidsbeleid. Als transferpunt van nieuws en kennis werken we nauw samen met een veelheid van organisaties en instellingen – met scholen, kennisinstituten, bedrijven en overheid. En daarbinnen met maatschappelijk georiënteerde instellingen zoals Movisie, het College voor de Rechten van de Mens, Ecbo, CINOP, Nuffic, Techniektalent.nu, Stichting School&Veiligheid, de Onderwijsinspectie, Duurzaam mbo, Youngworks. Waarvoor ik zeer dankbaar ben.  Een netwerk van journalisten, deskundigen en fotografen staat ons bij in ons werk.

Er is een apart terrein dat me boeit maar waarvan ik het 'waarom' niet echt kan verklaren: de constructie en logistiek van bouw- en kunstwerken, groot en klein. Van de Inca-steden, de Barabudhur op Java, de Romeinse, Chinese en Perzische bouwwerken tot de hedendaagse aanleg en bouw van tunnels, bruggen of viaducten. Maar ook van schepen. Ik ben onder de indruk van het menselijk vernuft, van waartoe mensen in staat zijn, als ze samenwerken. De mens is werkelijk tot zeer veel in staat. Misschien is dat wat me zo trekt in het beroepsonderwijs:  

Ik lees boeken - thrillers (Adler-Olsen, Grisham), religie/spiritualiteit (Dag Hammarskjöld, Theresa van Avila, Jan van Ruusbroec, Nico Tydeman, Maurice Knegtel) autobiografieën (Barack Obama, Eleanor Roosevelt) en vooral historie, onlangs de Seven Pillars of Wisdom van T.E. Lawrence. In mijn vroege jeugd las ik thuis een serie over de menselijke geschiedenis en de boeken van Cornelius Ryan over WOII. Ik lees en verwonder me over de millennia-oude strijd der godsdiensten en volkeren - mens tegen mens. Enige jaren terug nog las ik het boek Jerusalem van Simon Sebag Montefiore, die er ook een documentaire tv-serie van maakte. De strijd om die stad kostte in 3000 jaar tijd vele honderdduizenden mensen het leven. En de strijd en de conflicten woeden tot de dag van vandaag. Als ik de getuigenissen tot me neem en/of oude (foto- of film)beelden zie van landen, van steden en hun bewoners realiseer ik me telkens opnieuw: de mensen over wie het hier gaat, hebben ooit geleefd, met al hun menselijkheid, hun sterktes en zwaktes. Dat emotioneert. Ik realiseer me hoe verwant en verbonden we zijn met al die mensen, hoe groot hun invloed op ons was en is. en dat er in feite niets verloren. Ieder is uniek, van oneindige waarde. Niemand leeft een verloren leven. Vandaar ook het grote verdriet dat ik ervaar bij het gegeven van geloofs- of rassenstrijd. 

Mijn aandacht gaat uit naar mensen in het algemeen, naar het belang van onderwijs, ontwikkeling en groei van het individu, naar wat hem of haar drijft en tegenhoudt, naar het samen leven en de communicatie daarin. Het heeft me tot de journalistiek en naar tal van landen en culturen gebracht en geleid tot de kennismaking met en verdieping in zenboeddhisme en - sinds 2005- de begeleiding daarin van groepen en cursisten. Teneinde hen in de oneindige veelheid en verwarring van het leven in zichzelf de eenheid van alles,te laten ervaren, onze onlosmakelijke verbondenheid en de wondere wereld van dit ogenblik waarin verleden, heden en toekomst vereend zijn. En om hen te stimuleren deze eenheid te leren kennen en er in de verstrooidheid van het alledaagse naar te leven.

Ik erken de tijdelijkheid der dingen en de ogenschijnlijk terugkerende patronen in menselijk handelen door de eeuwen heen en toch, vind ik, kunnen we niet zomaar zeggen: de mens leert niet van gemaakte fouten. Wellicht geldt hier: geen mens is te vergelijken met een ander. Een kennis zei ooit: ieder mens getroost zich naar vermogen een inspanning het eigen leven vorm en inhoud te geven. Dat is waar. Ieder mens dient uiteindelijk in de omgang met zichzelf en met anderen het eigen wiel uit te vinden. Ieder gaat per definitie een geheel eigen weg. We kunnen niet zonder de ander maar we zijn geen kuddedier, hoewel het de schijn vaak tegen heeft. Ik zie bij voorkeur het unieke van de mens. Dát bepaalt mijn kijk op de toekomst. En hier is niet zozeer sprake van pessimisme of optimisme, als wel van nieuwsgierigheid. Pure nieuwsgierigheid.

 

 
Meer over
 

COOKIE INFORMATIE

Voor een volledige werking van deze website wordt gebruik gemaakt van cookies.
Meer informatie over cookies > Accepteren Alleen noodzakelijke cookies