‘Jonge mensen zouden na rampen meer betrokken moeten worden bij de hulpverlening, want niet iedereen kent onze problemen. Als jongen of meisje kunnen we vertellen wat we nodig hebben.’ Aldus de reactie van Kamana, 15, een van de tieners die op 25 april 2015 in Nepal de aardbeving overleefde. Minstens 8.964 mensen verloren hun leven en 21.952 mensen raakten gewond. Kinderen en tieners werden in de nasleep van de natuurramp geïnterviewd door hulpverleners om hun verhaal en ervaringen te horen. De eerste zorg betreft onderdak en voedsel. Meisjes en vrouwen kregen extra klappen. Gebrek aan water, vernielde latrines en wc’s en krappe tijdelijke woonruimte zonder enige privacy bracht hen in problemen als ze ongesteld waren en zette hun veiligheid op het spel. In de weken en maanden na de ramp bleek in de noodhulpverlening en in de zorg daarna onvoldoende rekening te worden gehouden met de behoeften van kinderen en tieners. Ze werden niet onderscheiden maar gevoegd bij ouderen, bij volwassenen.
Tegen de 640.000 tienermeisjes leefden in veertien van de meest getroffen gebieden. Voor velen van hen was het gebrek aan privacy een groot probleem. Ze mistten vrouwelijke dokters in de hulpverlening en voelden zich soms gediscrimineerd en gewelddadig bejegend. Hun stem werd gehoord. Er kwam een verklaring van de regering om de stem van tienermeisjes zwaarder te laten meewegen in het beleid.
De Nepal aardbeving van 25 april 2015 leidde tot veel slachtoffers, ook onder kinderen. Een van de redenen was dat het natuurgeweld plaatsvond op zaterdag. Op scholen was voorlichting gegeven over aardbevingen. Kinderen waren voorbereid op wat te doen bij een aardbeving. Althans in en nabij de school. Bij een beving ren je de school in en duik je onder bankjes. Omdat de zware aardbeving niet door de week maar op zaterdag plaatsvond waren de kinderen thuis of bij het huis. Veel kinderen die buiten speelden, renden naar binnen, zoals hen geleerd was, om onder een tafel te kruipen.