Vlak nadat het bericht dat burgemeester Eberhard Edzard van der Laan was overleden was verspreid, verscheen boven de stad een regenboog. Alle kleuren komen uit het wit. Een burgemeester, een politicus, een mens in afstemming met zijn omgeving. Hij vertaalde politiek in zijn mens zijn, in al zijn mogelijkheden en onmogelijkheden, in zijn kracht en zwaktes.
Van der Laan vervulde vanaf juli 2010 het ambt en overleed 5 oktober. Op 18 september legde hij zijn ambt neer vanwege een ongeneeslijke ziekte. In een inmiddels veel geroemde brief aan zijn stadgenoten verwoordde hij zijn diepe verbondenheid met de stad en haar inwoners. Al haar inwoners, zonder uitzondering. Het was hem ‘een voorrecht’ burgemeester te zijn van de ‘’mooiste en liefste stad ter wereld’’. Hij sloot af met: ‘Zorg goed voor onze stad en voor elkaar’.
Dat is wat deze burgervader ons aanreikt. Goed zorgen voor de plek waar je bent. Goed zorgen voor elkaar. Het klinkt simpel maar het is groots. Het is de meest uitdagende opdracht in het bestaan. We kunnen goed voor onszelf zorgen, dat leren we bovenal. Je mannetje/vrouwtje staan, een opleiding leren, je eigen brood verdienen, een eigen mening hebben. Maar Eberhard van der Laan toont ons dat dit een kant van de medaille is. Met alleen ‘ik’ zijn we een half mens.
Van der Laan gaf het welbevinden van de omgeving waar hij verantwoordelijk voor was voorrang. Hij had ontdekt en dagelijks ervaren dat het welbevinden van de ander direct verbonden was met het eigen welbevinden. Als het de ander goed gaat, gaat het mij ook goed.
Dat zeggen is één ding. Het zeggen en vóórleven is een ander verhaal. Van der Laan kon dat. Hij dreef op de energie die de verbondenheid met de ander, de medemens, hem gaf. Waar anderen rijkdom najagen zag en ervoer hij keer op keer dat de rijkdom zit in het directe contact, in de ontmoeting met de ander ondanks obstakels, in het gesprek, in het elkaar in de ogen zien, in het oprecht zijn, zonder dubbele agenda.
De herinnering aan hem zal blijven inspireren.