Afscheid nemen is innoveren. Het leven is inderdaad een paradox, een schier onoverbrugbare kloof van tegenstellingen. Je kan zeggen, het leven is nooit hetzelfde, geen moment. Verandering is een contineum en tijdelijkheid een gegeven. Maar juist deze tijdelijkheid onderkennen maakt bewust van de vernieuwing die continue gaande is.
We denken vaak dat innovatie iets bijzonders is, dat het op bepaalde tijden gebeurt maar het is des levens. Het is wat gaande is, het zit in het weefsel van ons bestaan. We kunnen niet niet innoveren, we kunnen niet niet mee veranderen. We zijn ertoe veroordeeld elk moment ‘’Tot ziens’’ en ‘’Welkom’’ te zeggen. En dat tegelijkertijd.
Daarbij komt dat dit een gegeven voor alles en iedereen een gegeven is. We nemen als mensheid massaal afscheid en heten als mensheid massaal het nieuwe welkom. Zeggen dat iets altijd hetzelfde is en nooit verandert is de oerwetten van de natuur ontkennen en veronachtzamen. Ik ben me ervan bewust dat nogal wat mensen zo denken. Niet afscheid kunnen nemen van wat geweest is, leidt tot verstarring en een onjuist beeld van het verleden en kijk op de actualiteit. Het kan leiden tot een vol hoofd en stress. Sommigen worden er zelfs depressief van.
Afscheid nemen betekent niet iets vergeten, het betekent dat de herinnering geen belemmering vormt maar wellicht een stimulans en een frisse kijk op wat er gaande is.
Verandering en innovatie kunnen een boeiende materie voor onderlinge uitwisseling zijn in onderwijsteams en tussen docent en klas. Je kan vragen: hoe sta je in de situatie? Zien we wat er gaande is? Wat is de factor die we gemeen hebben?