,,lk hoor van alle kanten over blindengeleidehonden praten en zou graag weten of ik ook voor zo'n hond in aanmerking kan komen. Ik ben 20 jaar en ben van de zomer pas thuis gekomen uit het blindeninstituut. Thuis werk ik nu met een platbreimachine, dus heb ik voor mijn werk eigenlijk geen hond nodig. Maar ik houd erg van honden en ook heb ik maar een klein broertje en verder wel mijn vader en moeder maar die kunnen niet altijd met mij gaan wandelen. Ik weet in onze stad overal goed de weg en maak graag verre wandelingen.
Verder dank ik U vast bij voorbaat en doe U de hartelijke groe-ten."
Deze brief lazen we bij een bezoek aan de opleidingsschool van het Nederlandse Geleidehondenfonds aan de Middenweg te Amsterdam. Of eerlijk gezegd, we lazen een vertaling ervan, want de werkelijke brief was geschreven in Braille-schrift.
Gelukkig is er veel veranderd in de blinden-wereld; de blinde is niet meer gedwongen van liefdadigheid te leven, maar wordt in staat gesteld een opleiding te volgen en kan vaak een keus doen uit allerlei beroepen: pianoleraar, borstelmaker, tele-fonist, typist, rijwielhersteller, masseur of naaister, om er slechts enkele te noemen. Maar een der moeilijkste dingen is, dat de blinde zo sterk van zijn omgeving afhankelijk blijft. Hij kan zich meestal niet zonder hulp naar zijn werk begeven en wil hij eens een wandelingetje maken, dan moet er steeds een beroep worden gedaan op huisgenoten of vrienden. Hoe graag die hulp meestal ook wordt gegeven, toch blijft het een bezwaar dat de blinde niet zelfstandig zijn eigen weg kan gaan. Dank zij de geleidehond kan de blinde voor een belangrijk deel zelfstandigheid krijgen; met recht zei een van hen: ,,Met een hond kan ik zien, zonder hond ben ik blind." Nu weldra de 600ste geleidehond door de Amsterdamse school zal worden afgeleverd, willen we samen eens nagaan hoe het mogelijk is een hond te maken tot ,,het oog van de blinde".
Inhoudsopgave